SHITE
Onze resultaten,
zijn eenvoudigweg onze mentale creaties,
concreet gemaakt door ons handelen.
SHITE staat voor: See, Hear, Invent, Try, Experience. Het is geboren uit het idee dat elke keer als we ‘shit’ zeggen/denken –en Nederlanders doen dat erg veel- we aangeven dat we iets hadden moeten doen: dit duidt dus op een behoefte. Het is de behoefte om dingen echt voor te bereiden en niet voor het eerste de beste te kiezen.
Ideeën kun je vergelijken met atomen, die tegen elkaar botsen en zo nieuwe ideeën geven. De mate van creativiteit hangt af van het aantal ideeën dat kan botsen. Hoe groter het aantal, hoe meer ideeën. Botsingen tot stand laten komen vereist tijd, beweeglijkheid en vindingrijkheid. De manieren om ze te laten botsen zijn de creatieve technieken, die beogen de blokkades te doorbreken.
De boodschap is: laten we ons vrij maken van alle schijnbare beperkingen en de problemen als doelen benaderen, met een onderzoekende geest. Het SHITE-proces gebruiken als een hefboom voor verandering. Dit is een belangrijk punt om in gedachten te houden bij het zoeken naar ideeën en ze niet te snel als oplossingen te willen zien. Dit model is een visuele vorm van het het creatieve proces: analyse, incubatie, ideeën zoeken, uitwerken en verificatie. Zie ook de proceskaart.
Het model probeert de verschillende divergente en convergente fasen duidelijk te laten zien. Intelligent gedrag heeft de logische neiging om bij het bewust worden van problemen naar oplossingen toe te gaan. Creatief werken betekent de snelle oplossing vergeten, de bedoeling is namelijk anticiperen en innoveren. Oplossingen veranderen/ verbeteren niets aan de huidige situatie. Dus logisch gezien lijken de divergente fasen een omweg. Nog erger ze zijn dat ook. Het is echter deze omweg, een excursie als het ware naar andere gezichtspunten binnen onszelf, die de nieuwe invallen zullen opleveren. Het groene & gele deel is het moeilijkste, want niet gebruikelijk. Daarnaast is dit proces een holografisch en iteratief proces: shite kan zowel in convergente als divergente fasen -helemaal- worden doorlopen.
Het bevordert herformuleren om zo uit de vicieuze cirkel van probleem-oplossing te komen. Echte problemen zijn immers zelden oplosbaar binnen de situatie waar ze zijn ontstaan, we moeten van 'niveau' veranderen.
Ook bij andere project management modellen is dit shite-model te gebruiken zowel om ideeën te genereren als om ideeën uit te werken. Zo werkt dit ook bij de '8-baan in het ABC van XYZ.
Als we bijvoorbeeld feiten proberen te vinden (stap 2) kunnen we eerst naar onze bedoeling (of doelstelling) kijken en ons dan afvragen HOE we de feiten boven de tafel krijgen. We kunnen de betrokkenen vragen wat zij weten over de situatie, we kunnen ze metaforen voorleggen en daarmee naar de situatie kijken, we kunnen een ideale toestand bedenken en dan de verschillen zoeken, enz. 
De bedoeling is dat we ons eerst verdiepen in hoe we het aan gaan pakken, alternatieven bedenken die doorwerken (try out) en dan pas een keuze maken naar een oplossing. We hebben dan een bredere horizon.
De nu gemaakte keuze zal dikwijls een combinatie worden en –dat is nog veel belangrijker- immers, als we onverwachte moeilijkheden tegenkomen, zullen we daar flexibeler mee om kunnen gaan. Want we hebben verschillende invalshoeken vooraf bekeken. Het is moeilijk het belang van deze afwisselend convergente en divergente benadering te overschatten.
Tevens kunnen we zo de selectie van ideeën voorkomen, immers ideeën zijn niet goed of slecht, pas als we ze hebben onderzocht op wat te doen om ze te realiseren, zullen we terugkijkend naar doelstelling (of probleem) een keuze maken. Anticiperen om in een nieuw gebied te komen kan nooit als we ideeën selecteren, want juist het meest onmogelijke idee geeft de meeste kans om echt iets nieuws te bedenken.
De 4 figuren symboliseren de 4 stappen in het creatieve proces:
dat van convergent naar divergent gaat en een duidelijk focus moet hebben en houden.
Wat helpt is een proces dat je kunt vertrouwen om dat kwetsbare idee te onderzoeken en te koesteren. Mogelijk is onze behoefte aan consensus de oorzaak van het gebrek aan tijd dat we nemen om meerdere kanten (=divergentie & convergentie) te kunnen beoordelen en om te gaan met verschillende gezichtspunten. We willen graag dat alle neuzen dezelfde kant op staan.
Dat is ook mooi, maar dan liever dezelfde kant op in het proces en niet voor de inhoud!
Alle neuzen dezelfde richting in …
Als u deze metafoor eens goed doordenkt, dan lijkt dat volgens mij veel op marcheren! En minder geschikt om professionals mogelijkheden te geven om goed samen te werken. We kunnen wel hetzelfde willen, maar de manier waarop (=divergentie) is dikwijls heel verschillend!!
En dat kan beter 'gevangen' worden in een proces dat alle verschillen en talenten gebruikt: whacking het sh i t e-proces. Zie: http://www.hanskokhuis.nl/whackpack/
En ideeën zijn nooit GOED of SLECHT: HET HANGT ERVAN AF WAT JE ERMEE DOET;
LABEL ZE EN COMBINEER - ZEKER NIET WEGGOOIEN!!
COCD-BOX